GÖZLER

 

“Güzel bakan, güzel görür. Güzel gören, Güzel düşünür. Güzel düşünen hayatından lezzet alır”

Hz. Mevlâna

Başını bildiğimiz bir hayattayız, biliyoruz ki bela denilen günden beri ruhlarımız bir o tarafa bir bu tarafa savrulup gurbet yaşıyor. Fakat hayatın sonunu kestiremiyoruz. Bu hikayenin başını ve sonunu bilmiyorum. Kelimeler omuzuma çökmüş, gözler üstüme çevrilmiş, cümle kuramayacağım bir hal almışım. Başını ve sonunu sen bilirsin Allah'ım…

Tertemiz gözler vardır bilirsin baktı mı yüreğinle konuşur, yanından ayrıldın mı özletir, bakışları palandöken’ nin eteklerindeki serinliklere götürür. Bir Karçiçeği açar, kışın sert ve soğuk inadına karşı… İşte bazı gözler öyledir. İnsanların gözlerine bakarak konuşalım anlarsınız demek istediğimi. Fakat insan anlasa da o gözlere bakıp içini dökemiyor. Sonuçta gözlerin bağlantısı kalpte. Kalp ayrı bir derya, kim bilir yorulmuş kalpler nasıl atıyor, mevlasına karşı hasretli…

Hepimiz yorulduk. Ayaklarımız zorla yürüyor. Çünkü yolumuzu kaybediyoruz. Yolumuzu göremiyoruz bakışımız bozuldu, bakış kaybolunca gözlerimiz görmüyor. Sahi çocukların bakışlarını seyrediyor musunuz? Pırıl pırıl bakışlarındaki temizlik, genç kızların gözlerindeki aşk ateşi, yiğitlerin gözlerindeki merhamet, anaların babaların gözlerindeki şefkat, alimin gözündeki vuslatlar. Gözler erkeğin tesettürü, kadının zarafeti, çocuğun masumluğudur. Unutmuşuz nasıl bakacağımızı, nereden bakacağımızı, nasıl bakacağımızı ve hayat lezzetimizi kaçırmışız. Unuttuk; Para hırsına düşüp sağlığımızı unuttuk. Makam hırsına düştük, sevgimizi unuttuk. Rızık hırsına düştük, şükrü unuttuk. Dünya hırsına düştük, ahireti unuttuk. Bir bakış nelere kadirmiş. Bir bakış dünyaları değiştirirmiş.

Oğuz Atay karşımda olsaydı “Özür dilerim albayım. Konuşmam lazım” derdim. Küçük bir evin penceresinden dışarı bakan bir çift göz, her şeyin farkında, yaş yolun yarısına gelmiş. Sol tarafında kanserli babası yatıyor. Baba bir ömrünü ailesine adamış. Baba merhamet timsali. Babanın tebessümü eksiksiz. Anlayacağınız baba. Kendisi bedensel engelli, konuşamıyor. Tek iletişimi gözler. Kitleniyor insan ne anlatsın ne desin babanın iyileşeceğine mi inandırmaya çalışsın: baba son nefeste; babanın yokluğunda yanında olacağınıza mı inansın. İnsanın iletişimi kesiliyor, dünya duruyor ve sadece bakıyorsun, bakışıyorsun yılların gömülüyor koltuklara yüreğin çöllere düşüyor. Şargım ve garbım karışıyor. Gözler kelimelerin anlatamadıklarını anlatıyor sana.

Gözlerimizle, gözlerimizi kırmayalım. Kırılan gözlerin bakışını değiştirmek zor olur. Bakışlarımız umut olsun, nefes olsun, şifa olsun, güzel olsun. Gözlerimiz gönül penceremizdir. Gönlümüzün temizliği bakışımıza yansır. bakışımızın temizliği sözlerimize yansır.